NVvP

TOELICHTING

Seksuele functiestoornissen bij gebruik van psychofarmaca wordt slechts door 15% van de patiënten spontaan gerapporteerd. Indien de psychiater er actief naar vraagt, blijkt 60-80% van dezelfde patiëntengroep hier last van te hebben. Afgezien van dit hoge percentage blijken er grote verschillen te bestaan in de mate waarin psychofarmaca seksuele bijwerkingen geven.

Fundamenteel dieronderzoek en gestructureerd klinisch onderzoek zijn noodzakelijk om inzicht te verkrijgen in de mechanismen waarmee psychofarmaca de seksuele functies beïnvloeden. Hierbij is het voor translationeel onderzoek van eminent belang om

diermodellen te ontwikkelen die representatief zijn voor humane seksuele (dis)functies.

Diverse psychologische, neurobiologische, farmacologische en genetische mechanismen spelen een rol bij het ontstaan van seksuele functiestoornissen. In de afgelopen jaren heeft brain imaging-onderzoek bij de mens ook veel nieuwe kennis opgeleverd over de verschillende gebieden in de hersenen die bij seksuele activiteit betrokken zijn. Zo is onder andere gebleken dat de omgeving een duidelijke interactie met de neuronale fysiologie heeft, bij verschillende aspecten van het humaan seksueel functioneren.

LEERDOELEN

Aan het einde van de sessie heeft de deelnemer inzicht verkregen in de neurobiologische basis van seksueel functioneren, en in de belangrijkste aangrijpingspunten van psychofarmaca op het seksueel functioneren. De deelnemer weet welke consequenties dit heeft voor de klinische praktijk, wanneer men seksuele functiestoornissen wil verminderen. Tevens heeft men kennis verkregen over humaan brain-imaging en dierexperimenteel psychofarmacologisch onderzoek.